Ligura

Langs de kust fietsen in Ligura is tamelijk simpel. Je volgt gewoon de hoofdweg, andere mogelijkheden zijn er niet. Anders ga je het binnenland en dus de bergen in of je eindigt in zee. De eerste 150 kilometer kun je zonder kaart, maar wil je de bergen in dan is wat geografische informatie van het reliëf wel handig wil je niet vijf passen op één dag voor de wielen krijgen. Maar wat schetst onze verbazing, in heel Italië is blijkbaar nog nooit een kaart van 1 : 100 000 gemaakt. We gebruiken nu 2cm op 1 km en dat is een veel te grove schaal voor de fiets. En moeten we van veel zijweggetjes, dorpsstraatjes en doorsteekjes zelf ontdekken of verzinnen welke kant ze opgaan. Met weemoed denk ik terug aan de uitstekende top100 serie van het ING de France, veel detail, accuraat en na vele origami-oefeningen nog prima leesbaar. (Op onze hele route door Frankrijk slechts één foutje ontdekt: net het kleine bruggetje dat wij wilden nemen over de Durance was een stroomversnelling van rotsblokken)
Het oude stadsgedeelte van Sanremo was een uitdaging op zich. Zeer nauwe, steile, kronkelende straatjes, donkere spelonken, hoge huizen bij elkaar gehouden door steunbogen leiden uiteindelijk naar een park met een uitzicht over de hele stad. Elk dorp of stadje heeft een wandelgebied van nauwe straatjes met kleine winkeltjes en restaurantjes. Hele ouderwetse zaakjes met ijzerwaren of schorten en ondergoed afgewisseld met moderne kledingboetiekjes. Ook verse pasta en koekjes, in vele soorten, zijn volop verkrijgbaar. Een kerk in mooie kleuren staat er altijd wel ergens tussen. Hadden we voor de grens met enige regelmaat vage muurschilderingen, hier in Italië doen ze niet aan die vorm van buitenreclame. Waar ze wel erg dol op zijn is het schilderen van reliëf op vlakke muren. We komen knappe staaltjes van trompe-l'oeil tegen en noemen deze in ' t vervolg fms.
Aan de kust is het groen om ons heen fantastisch mooi. Het lijkt wel of we door één grote Botanische tuin fietsen. Allerlei soorten palmen met oranjekleurige trossen vruchten of palmlelies in de top. Metershoge cactussen, vaak met vruchten of bloemen. De ficussen, die wij als kamerplanten kennen, groeien hier gewoon als bomen langs de weg. Als fruitsoorten zijn er de sinaasappels en dadels bijgekomen.
Na het verlaten van de Ligurische kust en de trek door de heuvels richting Piëmonte begint alles wel heel plots bruin te kleuren. De herfst heeft ineens toegeslagen als we aan de noordkant van de heuvels terechtkomen. We kamperen nu op een bed van droge bladeren.
De temperaturen gaan rap naar beneden maar dat komt misschien ook door het grijze weer van de afgelopen dagen. De broek en sandalen kunnen binnenkort de tas in.
De Italianen zijn zeer aardig en behulpzaam. Proberen ook in een beetje Engels of Frans een gesprekje te voeren, als blijkt dat wij slechts enkele woorden Italiaans machtig zijn. Alleen in het verkeer zijn ze wat ongeduldig helaas. Staan nu bij een boer op het binnenerf (agriturismo). De boerin komt met allerlei informatie over de steden Asti en Alessandrie langs. Ze vertelt ons precies wat we moeten bezichtigen en waar we goed, doch eenvoudig kunnen eten. Zij bracht ons vanmorgen al vroeg zelfs een paar stukken focaccio met olijven en vroeg of we thee wilden hebben! Gastvrijheid ten top.
Topolinotelling :26